تفاوت اراضی موات با بایر
تفاوت اراضی موات با بایر
تفاوت اراضی موات با بایر
نخستین بار در قانون نحوه واگذاری و احیاء اراضی در حکومت جمهوری اسلامی ایران مصوب 1358.6.25 در مورد اراضی بایر و موات تعریفی ارائه گردید براساس م 1 این قانون انواع اراضی به شرح ذیل تعریف می‌گردد:
الف - اراضی موات - زمینهایی است که سابقه احیاء و بهره‌برداری ندارد و به صورتطبیعی باقی مانده است.
ب - اراضی بایر - زمینهایی است که سابقه احیاء دارد ولی به علت اعتراض و عدم بهره‌برداری برای مدت 5 سال متوالی بدون عذر موجه متروک مانده و یا بماند
سپس درقانون اراضی شهری صوب 1360 تعریف مجددی از راضی موات و بایر ارائه داد. براساس ماده 3 این قانون اراضی موات شهری زمینهایی است که سابقه عمران و احیاء نداشته باشدو براساس ماده 4 - اراضی بایر شهری زمینهایی است که سابقه عمران داشته و به تدریج به حالت موات برگشته است اعم از آنکه صاحب مشخصی داشته و یا‌نداشته باشد.
از مجموع این تعاریف می توان دریافت که آنچه سبب تمیز بین زمین بایر و موات می شود سابقه بهره برداری و احیا آنان است .
بنابراین برای اینکه زمینی موات محسوب شود باید دو شرط زیر وجود داشته باشد :
مالک خاص نداشته باشد : پس اگر زمینی ملک اشخاص باشد و به سبب اهمال آنان آباد نشده باشد زمین موات نیست بلکه بایر محسوب می شود.
آبادی و کشت و زرع در آن نباشد : آبادانی زمین به تناسب انتفاعی که از آن می توان برد متفاوت است اما با توجه به عرف زمینی که در آن درخت و ساختمان باشد و کشت شود دایر و آباد محسوب می شود.
زمین موات خود دارای اقسامی است که شاید بیان آن در اینجا خالی از لطف نباشد.
1) از اصل موات بوده و در هیچ تاریخ و زمانی سابقه مالکیت نداشته و یا اگر بوده است به کلی از آن بی خبر هستیم.
2) زمین هایی که در گذشته مالک داشته ولی به طور کلی از بین رفته و منقرض شده است مانند زمین های شوش و بابل.
3)زمینی که مالک دارد ولی نمی دانیم که چه کسی مالک است و ملک هم به صورت خرابه درآمده . ( تفاوت این مورد با مورد اول در این است که در اینجه اصل داشتن مالک را می دانیم و لی مالک به صورت خاص را نمی شناسیم .)
4)می دانیم مالک معینی دارد ولی از آن اعراضکرده .
مطالب مرتبط
قانون مرجع تشخیص اراضی موات و ابطال اسناد آن مصوب 1365 9 30
آئین نامه اجرائی قانون زمین شهری مصوب 1371
گروه وکلای داداندیش
